Inmiddels verblijf ik precies twee weken in Nepal, tijd om weer wat met jullie te delen! Sinds afgelopen maandag is de school waar ik lesgeef weer begonnen na hun wintervakantie, wat voor mij betekent dat m’n stage nu ook is begonnen. Op de school zitten echt alle leeftijden, vanaf 2 tot ongeveer 18 jaar. Ik heb inmiddels ook een paar lessen gegeven, Engels en muziek. M’n eerste indruk? Aan de ene kant positief, de sfeer op de school is heel fijn, je voelt een soort saamhorigheid en iedereen lijkt elkaar te kennen. Ook gingen de eerste lessen (vond het best wel spannend van tevoren) goed en volgens mij vonden de kinderen het heel leuk. Wat ik wat ingewikkelder vind is het gebrek aan communicatie en afspraken maken hier. Er is nog niet echt een duidelijk plan wat en wanneer ik nou precies ga doen en bijna niemand kan goed Engels dus dat is een beetje lastig. Maargoed, go with the flow, hopelijk gaat het nog iets meer structuur krijgen.

Omdat de school niet in Kathmandu zelf is maar in de buitenwijk Kirtipur, slaap ik doordeweeks bij een gastgezin. Ook weer een hele ervaring en een goede manier om het Nepalese dagelijkse leven te leren kennen. De familie bestaat uit een getrouwd stel van rond de 40 en nog de moeder van de man. Die laatste spreekt geen woord Engels, maar ze lacht erg veel. Ze zijn erg vriendelijk en gastvrij, volgens mij heb ik het wel goed getroffen. En het went best snel, als ik ’s ochtends lekker met m’n handen rijst met curry (dal bhat) aan het eten ben, voel ik me op en top Nepalees;)

Vorige week had de school nog vakantie dus had ik ook vrij. De dagen vulden zich met een paar toeristische uitstapjes, een beetje rondslenteren door Kathmandu en Kirtipur en ik heb nog een ochtendje geholpen in een bakkerij waar InspireNepal mee samenwerkt. Lekker random, maar juist van alle random ontmoetingen en activiteiten kan ik erg genieten. Een van de plekken die ik heb bezocht is Durbar Square, een plein met allerlei verschillende tempels en heilige plekken. En de woonplaats van Kumari, een meisje van een jaar of 9 die wordt gezien als de levende godin. Een paar keer per dag laat ze haar hoofd met een diep serieuze blik even zien aan geïnteresseerde bezoekers. Een bijzondere traditie, wat een bizar leven heeft dat meisje.

En afgelopen zondag maakte ik, samen met een vrouw die nu een wereldreis maakt en met wie ik via via in contact kwam (ook weer lekker random), een wandeling naar de top van een heuvel aan de rand van de Kathmandu vallei. Of nouja, voor Nederlandse begrippen een berg. Bovenaan bevond zich een klooster waar monniken bezig waren ontelbaar veel gekleurde vlaggetjes op te hangen. En een supermooi uitzicht, al hangt er vaak een dikke laag smog boven de stad.

Verder heb ik me aangesloten bij Kathmandu Chorale, een internationaal koor. Heerlijk om een avondje per week te zingen en even iets ‘vertrouwds’ te doen. Begin mei geven we een concert waar we nu naartoe werken, dus dat kwam qua timing perfect uit.

Het is soms een grappige ervaring om hier over straat te lopen. Hier in Kirtipur ben ik de enige niet-Nepalees die ik tot nu toe ben tegengekomen en met m’n blonde haar ben ik volgens mij een opvallende verschijning. Mensen schamen zich dan ook niet om me lekker lang aan te staren en me aan te spreken. Vooral in de toeristische delen van Kathmandu is het onmogelijk om ergens te lopen zonder dat iemand me aanspreekt, maar dan vooral om iets te verkopen. Blank is hier het schoonheidsideaal, belachelijk hoe we in Europa zo ons best doen om bruin te worden en men hier crèmes smeert om maar zo licht mogelijk te blijven. Qua lengte pas ik er dan wel weer goed tussen; ik ben eindelijk niet klein, maar gewoon gemiddeld! Dat is ook wel eens leuk:)

Liefs Anna (zo stel ik me hier steeds voor, Anne Marije is onuitspreekbaar)