Lieve lezers,

Dit wordt een lang verhaal, dat kan ik alvast voorspellen. Vooral de afgelopen week was erg hectisch, maar de moraal van het verhaal is dat ik nu weer thuis zit bij m’n ouders in Veenendaal. En nee ik had geen heimwee gelukkig, de reden voor mijn vertrek was het coronavirus. Doordat alle ontwikkelingen zo snel gaan en er waarschijnlijk geen vliegtuigen meer vliegen de komende weken was het beter om deze thuisisolatietijd in Nederland uit te zitten. Mijn school (en alle andere hogescholen en universiteiten ook geloof ik) haalden afgelopen week alle studenten in het buitenland weer naar Nederland. Dinsdagochtend besloten, woensdagochtend zaten we in het vliegtuig, dus er was weinig tijd om aan het idee te wennen. Nog wel tijd om goed afscheid te nemen van m’n gastgezin en de school. Ik kreeg meerdere sjaaltjes en zegeningen om me een goede reis te wensen. En heeul veel foto’s bij het afscheid op de school, daar zijn ze altijd erg fan van;)

Ik was heel teleurgesteld en het voelde nogal overdreven, in Nepal leek er namelijk nog amper wat aan de hand te zijn. Maar nu er echt bijna geen vluchten meer gaan en ook in Nepal steeds meer maatregelen worden genomen, weet ik dat het de goede keuze was. Alsnog zuur, ik had het echt naar m’n zin en voor de komende weken hadden we een paar leuke tripjes gepland. Uiteindelijk heb ik er acht weken gezeten, best een tijd. Die kunnen me niet meer worden afgenomen, het was echt een mooi avontuur:) En ik heb mezelf voorgenomen zeker nog een keer terug te gaan, er valt nog zoveel te zien in Nepal! In eerste instantie was ik vooral bezig met afscheid nemen van Nepal, maar toen ik thuis aankwam, besefte ik me ook pas echt wat een rare situatie er nu gaande is in Nederland! En eigenlijk in de hele wereld. Dat relativeerde mijn teleurstelling ook weer een beetje, voor veel mensen heeft dit coronagedoe nog veel vervelendere gevolgen.

Maar mijn vorige blog is alweer een aantal weken geleden en in de tussentijd heb ik nog zat leuke dingen gedaan! Ik heb uiteraard een hoop muzieklessen gegeven en tijd doorgebracht op de school. Dat ging de laatste weken steeds beter, ik genoot erg van het lesgeven en de kinderen. Hoe langer ik er was, hoe beter m’n band werd met zowel de kinderen als docenten, dat was leuk om te merken. Ik ben ook nog een keer uitgenodigd voor het ontbijt bij een van de docenten thuis wat uitmondde in een fotoshoot met Nepalese sari’s.

En 11 maart was m’n verjaardag, nog net in Nepal dus. Het weekend ervoor vierde ik dat met de andere vrijwilligers bij Maud en Sanju, een van de andere meiden was ook jarig. Een typische verjaardag inclusief zelfgebakken taart, gezang en cadeautjes, heerlijk:) En we hebben momo’s gemaakt, een Nepalese specialiteit. Het was nogal bewerkelijk, dus we zijn er aardig lang mee bezig geweest, maar ze waren zeer goed gelukt. Verder heb ik m’n verjaardag ook gevierd met m’n gastgezin door uiteten te gaan bij een lokaal restaurant met Newari eten, is weer net anders dan de Nepalese keuken.

9 maart was het ook feest, namelijk het Holi-festival! Geniale feestdag, het houdt in dat iedereen (vooral kinderen) met gekleurd poeder en water op elkaar gooien. Daar deden wij natuurlijk ook aan mee, met een zeer kleurrijk resultaat.

Verder heb ik onder andere nog een ontspannen dagje gehad met een klankschalensessie en een spabehandeling, het mooie plaatsje Patan bezocht en geholpen bij een knutselmiddag.

Dit was het even voor nu! Geen idee wat de komende weken gaan brengen, behalve veel thuiszitten waarschijnlijk en een fotoboek maken van Nepal. Daar heb ik nu tijd zat voor:) Bedankt voor het lezen van m’n verhalen!

Dikke knuffel (digitaal mag vast nog wel), Anne Marije